Początki.
Rasa, która rozwinęła się w Polsce w XIX wieku i może być określana jako półkrwi angloarab. Powstała w skutek krzyżówek czystej krwi arabskiej, angloarabskiej, shagya i gidran z folblutem, furioso, półkrwią austro-węgierską i linią ogiera Przedświta, który był półkrwi folblutem. Koń małopolski w XVII i XVIII wieku został uszlachetniony dzięki dolewce krwi ogierów wschodnich: koni perskich, turkmeńskich, kabardyńskich, arabskich itp. Szczególne znaczenie ma domieszka krwi koni arabskich. W połowie XIX wieku zaczęły się zaznaczać pewne wpływy pełnej krwi angielskiej. W latach 60. XX wieku w Pierwszej Księdze Stadnej rasy małopolskiej znalazły się również konie kabardyńskie sprowadzone z Kaukazu do stadniny w Stubnie.
http://www.konie.t8.pl/index.php?mod=ann&act=list&cid=5
O koniu.
Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu m. X0. Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej chowanych w południowej i południowo-wschodniej części Polski. Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych, prymitywnych koników polskich, dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przezkonika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.
Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach: kielecko-lubelską – najczystszy pratyp rasy małopolskiej (maść gniada lub siwa), nowosądecką z domieszką krwi furioso, przedświtów i dużą domieszką orientalnej (maść przeważnie gniada) i dąbrowsko-tarnowską na bazie gidrana (maść kasztanowata). Elitarną hodowlę konia małopolskiego, skupiającą najcenniejsze klacze-matki prowadzą stadniny w: Walewicach, Janowie Podlaskim, Ochabach, Udorzu,Kalnikowie. Na ogół koń małopolski jest mniejszy o ok. 5 cm od konia wielkopolskiego i o 100 kg od niego lżejszy. Stadnina Koni Michałów hoduje konie o maści tarantowatej.
To doskonały wszechstronny, ogólnoużytkowy koń. Nadal wykorzystywany w małych gospodarstwach oraz używany jako lekki koń pociągowy i wierzchowy. Rośnie jego popularność jako konia sportowego, albowiem jest odważny, mocno zbudowany, ma naturalną zdolność skakania. Odnosi sukcesy w gonitwach płotowych, gdyż jest szybki i lekkonogi. Ma bardzo dobry charakter – spokojny i chętny do współpracy, również pełen energii, jeśli sytuacja tego wymaga.
Wygląd.
Mała głowa w typie orientalnym, lekko szczupacza, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Chrapy rozwarte, ruchliwe. Szyja długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka, nieco słaby grzbiet o niewyraźnym kłębie, zad lekko ścięty, dobrze umięśniony, kończyny długie i suche, mocne i szlachetne. Ogon i grzywa długie, nie powinny być podcinane. Niektóre konie (zwłaszcza te z duża domieszką krwi arabskiej) odstawiają ogon od zadu. Sierść miękka, jedwabista. Umaszczenie dowolne, ale najczęściej spotykane gniade. Wzrost mieści się od 155 do 165 cm.
morgan858 