Pochodzenie.
Pochodzenie camargue’a jest sporne; najprawdopodobniej żyje w delcie Rodanu w południowej Francji od tysięcy lat. Na malowidłach naskalnych sprzed 15 000 lat, odnalezionych w jaskiniach Lascaux i Niaux, pojawiają się zwierzęta, które są całkiem podobne do koni camargue, co potwierdziłoby teorię, że siwki są rdzennymi mieszkańcami tego regionu. Być może w żyłach współczesnych koni płynie domieszka krwi azjatyckich i mongolskich koni przywiezionych przed 2 000 lat na południe Francji przez Gotów. Pewne jest, że w VII i VIII wieku miejscowy koń został skrzyżowany z berberem przywiezionym z Afryki Północnej przez Maurów.
Od tamtej pory dzikie stada koni Camargue, których stada nazywa się „manades” pozostały nietknięte wpływami zewnętrznymi. Żyjąc w geograficznej izolacji, zachowały niezmienione cechy od ponad tysiąca lat – jako jedna z nielicznych europejskich ras.
Koń Camargue został oficjalnie uznany za rasę dopiero w 1968 roku. Od tamtej pory działa związek hodowlany, a ogiery są pod dyskretną opieką państwowej stadniny w Uzes. Populację nadzoruje stacja hodowlana Tour de Valat. Wprawdzie cywilizacja ograniczyła przestrzeń życiową „manades”, ale liczba półdzikich stad w przeciągu ostatnich dekad nie tylko nie spadła, ale nawet nieco się powiększyła.
Konie camargue to tradycyjne wierzchowce miejscowych pasterzy przepędzających za ich pomocą bydło. Wraz z rozwojem ruchu turystycznego wokół rezerwatu przyrody – słonego jeziora nieopodal Vaccares, siwy camargue cieszy się też rosnącą popularnością wśród przybyszów chcących zakosztować uroków jazdy na tym malowniczym terenie. W rodzinnym regionie Camargue wciąż żyje kilka półdzikich stad „siwych koni morskich”.
Wygląd i charakter.
Konie te są ciepłokrwiste, dobrego charakteru. Dobrze sprawią się jako kłusaki. Cechuje je duża odwaga.
Camargue mają dużą, ciężką głowę z wyraźnie zaznaczonymi szczękami., krótką szyję i stromo ustawione łopatki pozwalające na dobry stęp z wysokim unoszeniem kończyn. Często mają krótki, mocny grzbiet, opadający zad z nisko osadzonym ogonem, a kończyny mocne, muskularne, z bardzo twardymi kopytami. Źrebięta rodzą się ciemno umaszczone i jaśnieją z wiekiem. Prawie wszystkie dorosłe osobniki są siwe i oznakowane cechą rasy – literą C w tarczy. Maksymalny wzrost to 140 cm.
morgan858 